Stručnjaci su 2016 godine, povodom Svetskog dana okeana istakli da je reljef morskog dna manje poznat nego reljef mesečine površine i složili su se da bi trebalo više investirati u istraživanje morskog dna.

Kako su naveli, poznato je čak manje od 10% reljefa morskog dna ispod dubine od 200m, a prema Međunarodnoj hidrografskoj organizaciji poznato je da gotovo dve trećine površine Zemlje pokriveno vodom.

Prema jednoj američkoj studiji, bilo bi moguće mapirati celo morsko dno ispod dubine od 500m, sa samo jednim brodom tokom 200 godina! “Sa četrdeset brodova i podmornica za to bi trebalo oko 5 godina” – istakao je Volter Smit, geofizičar Američke agencije za okeane i atmosferu (NOAA), koji je procenio da bi ta operacija koštala oko 3 milijarde dolara, znatno manje nego što američka svemirska agencija NASA troši.

Terijeri Šmit, stručnjak za batimetriju u nauku za merenje dubine okeana i morskog dna, u francuskoj mornarici je istakao da imamo globalni uvid u morsko dno zahvaljujući satelitima, ali da to nije potpuno precizno kao i da bi dobijanje podataka preko akustičnih sondi od streč folije dalo preciznije podatke, ali da je ta tehnika vrlo spora. Istaknuto je i da kada je brod u nevolji ili se avion sruši u more, trebalo bi proceniti kretanje struja, ali je to teško odrediti u zonama gde nije poznat reljef morskog dna.

Poznavanje morskog dna takođe pruža mogućnost za bolje znanje morskih resursa i kako ih koristiti ili očuvati, uzroka klizanja podvodnih terena i širenja talasa izazvanih cunamijima ili uraganima. Međunarodna hidrografska organizacija je upozorila da su za 25 godina smanjena nautička sredstva priobalnih zemalja za kampanje sakupljanja podataka o merenju topografije morskog dna.

Ono što je do sada poznato jeste da u okeanima postoje različite životne sredine i različite dubine (zone). Eufotična zona je najviša i zafršava se na dubini od 200m. Ispod nje prodire vrlo mali deo sunčeve svetlosti. Batipelagična zona je sasvim tamna, tako da u njoj ne žive biljke, ali određeni broj riba, lignji i ljuskara živi u toj zoni, hraneći se otpadnim materijama koje padaju iz gornjeg sloja. Bića sa dna okeana ne mogu da vide u potpunoj tmini, ali druga čula im pomažu da nađu hranu. Neke od njh, kao što je riba ribolovac, imaju sopstvenu svetlost. Ona ne svetli dovoljno da bi mogla da nađe hranu već mami druge i pomaže ribama iste vrste da se pronađu između sebe.

Još jedna zanimljivost vezana za morsko dno – na dubini od oko 150m. Marinci Kolumbije, kada se ne bore protiv krijumčara droge, ne presecaju puteve nezakonite trgovine oružjem i ne paltroliraju, imaju još jedno zanimljivo zaduženje. Ne nije samo reč i obuci. Nekoliko četa vodi računa da bebe kornjače, nakon što stignu do okeana, ne odlutaju preduboko u more gde se na većoj dubini nalaze stene u kojima se one zaglavljuju. Naime, svake godine hiljade malih kornjača majke ostave u leglima odakle kreću na odiseju do najbliže velike vode. Na tom putu vrebaju razne opasnosti koje se na žalost, ne završavaju ni dok kornjače dođu do vode. Tu uskaču i marinci, pod punom ronilačkom opremom.